Πως ξεκίνησαν όλα…
Ξύπνησα αχάραγα, θα ήταν δεν θα ήταν 4:30, έξω ακόμη σκοτάδι… αφού πάλεψα αρκετά με την κουβέρτα μου αποφάσισα ότι ο Μορφέας δεν με ήθελε άλλο στην αγκαλιά του, αποφάσισα να ξεκινήσω τη μέρα μου και συνήθως η μέρα περιλαμβάνει πολλές προκλήσεις: να ετοιμάσω το γιο μου για σχολείο, να συμμαζέψω ότι δεν συμμάζεψα από καθαρή τεμπελιά την προηγούμενη, να διαλέγω το outfit της μέρας (άσχετα αν έχω πει χίλιες φορές ότι θα τα ετοιμάζω από την προηγούμενη), να ετοιμάσω τα ρούχα για το γυμναστήριο, να ξεκινήσω πλυντήριο ρούχων – πλυντήριο πιάτων με το ανάλογο timer να είναι έτοιμο όταν θα επιστρέψω σπίτι, να ετοιμάσω κάτι για να βρούμε σπιτικό φαγητό όταν θα επιστρέψουμε το βρ5άδυ. Αυτά για αρχή, δεν θα αναφερθώ για τη δουλειά. Μαζί με την τόσο απλή κι απέριττη έναρξη της μέρας μου ξεκίνησαν και χίλιες δύο σκέψεις να πυροβολούν, ποια είμαι; Που πάω; Που βρίσκομαι; Και χίλια δυο που συνήθως με κατακλύζουν όταν ξυπνάω παράξενες ώρες ή όταν έχω ελεύθερο χρόνο.
Κάποτε πρέπει να ακούμε τις φωνούλες στο κεφάλι μας… δεν είναι πάντα επικίνδυνο!
Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις εσωτερικές φωνούλες τις έπνιγα από καιρό, ίσως γι’ αυτό και σήμερα με κατακλύζουν εντονότερα. Η αλήθεια είναι ότι στα σαράντα δύο μου νιώθω ότι το μόνο σωστό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι ο γιος μου, άσχετα αν οι άλλοι γύρω μου μου λένε διαρκώς ότι έχω κάνει πολλά. Βέβαια στη δική μου λογική έχω κάνει πολλά… πολλά ξενύχτια, πολλές κραιπάλες, πολλές τρέλες, πολλές αγορές, πολλές αγκαλιές, πολλές χάρες και όσο πάει ομορφαίνει το πράγμα.
Τί γίνεται με τη δική μας ευτυχία;
Η αλήθεια είναι ότι για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου έβαζα την ευτυχία των άλλων πάνω από την δική μου. Προτιμούσα να πίνω τον πόνο, να υποκύπτω και να καταπίνω πολλά ώστε να μην στεναχωρώ τους άλλους. Ο ψυχολόγος μου το αποκάλεσε «Φόβο του αποχωρισμού», ή «Φόβο απόρριψης και με συγκλόνισε γιατί μέχρι τότε δήλωνα περίτρανα ότι δεν φοβάμαι τίποτα και κανένα και μαζί με αυτό φορτώθηκα και τον «Φόβο της Αποτυχίας», κι έτσι αποφάσισα ότι πλέον θα κάνω τη ζωή μου πιο απλή, λιγότερο απαιτητική, με λιγότερη κατάθλιψη και περισσότερη ευτυχία.
Αποφάσισα να σταματήσω να υποκύπτω για να μην δυσαρεστήσω τους άλλους, να θέτω όρια στις σχέσεις μου και να έχω τη δική μου ευτυχία σαν προτεραιότητα. Στα λόγια ακούγεται εύκολο, στην πράξη όμως αυτές οι παγιωμένες εδώ και δεκαετίες συμπεριφορές δεν λένε να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη, χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά… Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσω η γυναίκα… κι έτσι αποφάσισα να ξαλαφρώσω σε πρώτη φάση από βάρη που δεν είναι δικά μου (ναι γιατί κουβαλάω ευθύνες κι έγνοιες αλλονών), η συνέχεια ακόμη δεν ξέρω πως θα έχει, ξέρω όμως ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η απόλυτη ευτυχία (κάτι σαν την κορυφή του Έβερεστ ένα πράγμα).
Που βρίσκουμε τελικά την ευτυχία;
Κοιτάζω το ροζ λογότυπο μου και πλημυρίζω ευτυχία. Ένα όνειρο που είχα εδώ και χρόνια και απλά το άφηνα στην άκρη για να ικανοποιήσω ανάγκες άλλων, μέχρι που κάτι μέσα μου έσπασε και πλέον είπα ότι δεν θα επιτρέψω ξανά στον εαυτό μου να υποκύψει. Το χειρότερο είναι ότι κανένας δεν με υποχρέωνε να υποκύψω, να υποχωρήσω… εγώ η ίδια ήμουν ο δυνάστης του εαυτού μου… εγώ η ίδια υποχρέωνα τον εαυτό μου να υποκύψει, να σκύψει το κεφάλι. Άφηνα πίσω τα δικά μου… έτσι απλά… Πλέον όχι!
Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που διάβασα στο βιβλίο «The Road to Happiness: Simple Secrets to a Happy Life» των Mac Anderson και Gallagher, όπου o αφηγητής ρωτά τον οδηγό ταξί: «Αν θα μπορούσες να ζήσεις οπουδήποτε στον κόσμο χωρίς τα χρήματα να αποτελούν ζήτημα, που θα επέλεγες να ζήσεις;» και ο οδηγός απάντησε με σιγουριά: «θα επέλεγα να ζήσω στην καρδιά μου». Όσο απλοϊκή κι αν είναι η απάντηση αυτή αποτελεί την απάντηση σε όλα τα υπαρξιακά προβλήματα που βασανίζουν τον καθένα μας, γιατί η ευτυχία είναι μια εσωτερική διαδικασία, αν δεν μπορείς να βρεις την ευτυχία μέσα σου δεν θα μπορέσεις να την βρεις πουθενά.
Καταλαβαίνοντας την ευτυχία
Η ευτυχία είναι μια στάση ευγνωμοσύνης, ένα ευγνώμων πνεύμα είναι ένα χαρούμενο πνεύμα. Μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη δεν μπορεί παρά να είναι μια καρδιά που εκπέμπει ευτυχία. Μερικές φορές η στάση μας προς τη ζωή και τους άλλους είναι το μόνο που ελέγχουμε. Η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας. Όπου και να πάμε, όσο και να ψάξουμε σε υλικά αγαθά και πρόσκαιρες, εφήμερες απολαύσεις, αν πραγματικά δεν ψάξουμε μέσα μας η ευτυχία δεν βρίσκεται κάπου εκτός… συνεπώς ο δρόμος για την ευτυχία αποτελεί ένα ταξίδι ενδοσκόπησης.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν αυτό το ταξίδι συντροφιά, να κινήσουμε μέσα από απλές καθημερινές κινήσεις να αναζητήσουμε και να ακολουθήσουμε αυτό τον εσωτερικό δρόμο για την ευτυχία!
Σας περιμένω!
