Υπάρχει μια ιστορία για τη μέλισσα…
Λένε πως, σύμφωνα με τους Νόμους της Αεροδυναμικής, δεν θα έπρεπε να πετά. Και όμως — πετά.
Γιατί το σώμα της ξέρει τρόπους που τα μοντέλα δεν υπολόγισαν.
Σήμερα θα ανακαλύψουμε τα δικά μας φτερά πέρα από τα εξωτερικά μοντέλα.
Συγκεκριμένα:
Τον 20ό αιώνα, κάποιοι αεροναυπηγοί επιχείρησαν να εφαρμόσουν τα αεροδυναμικά μοντέλα των αεροπλάνων στη μέλισσα. Χρησιμοποίησαν εξισώσεις βασισμένες σε άκαμπτα φτερά που πετούν σε σταθερό ρεύμα αέρα. Μα η μέλισσα δεν είναι αεροπλάνο.
Οι μέλισσες κινούν τα φτερά τους με πολύπλοκη ταλαντευτική κίνηση — μια παλμική, μη γραμμική τροχιά, περίπου 230 κτύπους το δευτερόλεπτο.
Δεν βασίζονται στην παραδοσιακή άνω-κάτω ώση. Αντ’ αυτού, δημιουργούν στροβιλισμούς (vortices) πάνω από τα φτερά τους, οι οποίοι διατηρούν την άνωση για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στον κύκλο του χτυπήματος.
Οι αεροδυναμικοί νόμοι λένε πως τα φτερά της είναι πολύ μικρά για να σηκώσουν το σώμα της.
Κι όμως — κάθε πρωί, κάθε μέρα, η μέλισσα αγνοεί αυτήν την πληροφορία.
Δεν έχει διαβάσει καμία έρευνα που να της λέει πως δεν μπορεί.
Δεν έχει καμία πεποίθηση περιοριστική να τη βαραίνει.
Κι έτσι, απλώς… πετάει.
Πόσα «Δεν Μπορώ» Ζουν Μέσα στο Σώμα μας;
Αν σταθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας, θα δούμε πως κουβαλάμε αμέτρητα μικρά και μεγάλα «δεν μπορώ», «δεν γίνεται», «δεν είμαι φτιαγμένος/η για αυτό».
Μόνο που αυτά δεν είναι ιδέες στον αέρα — είναι γραφές χαραγμένες στο σώμα μας.
Μία πλάτη που κυρτώνει, ώμοι που πέφτουν, ανάσα που δεν φτάνει ποτέ βαθιά…
Το σώμα θυμάται εκεί που ο νους προσπαθεί να ξεχάσει.
Και κάθε φορά που πάμε να ανοίξουμε τα φτερά μας, ένα εσωτερικό φρένο τραβάει πίσω.
Η Πίστη δεν Είναι Ιδέα — Είναι Σωματικό Βίωμα
Συχνά, η κουλτούρα της προσωπικής ανάπτυξης μας λέει «πίστεψε στον εαυτό σου» σαν να είναι απλή υπόθεση.
Αλλά πίστη χωρίς σωματικό θεμέλιο είναι σα να προσπαθείς να πετάξεις χωρίς φτερά.
Αν δεν ρυθμίσουμε το νευρικό μας σύστημα ώστε να αισθανθεί ασφάλεια στην ελευθερία,
αν δεν επιτρέψουμε στα κύτταρά μας να μάθουν ξανά την αίσθηση του ανοίγματος προς το άγνωστο,
τότε η φράση «μπορώ να πετάξω» μένει μια ευχή.
Η μέλισσα δεν αμφιβάλλει, γιατί το σώμα της είναι ρυθμισμένο στην πράξη του πετάγματος.
Όταν δοκιμάζουμε νέα πράγματα στη ζωή, δεν αρκεί να πούμε «πιστεύω» — χρειάζεται να προπονήσουμε το σώμα μας να αντέχει το ρίσκο, το ύψος, την έκθεση.
Το Σώμα Ως Σύμμαχος Πίστης
Κάθε φορά που αναπνέουμε λίγο πιο βαθιά,
κάθε φορά που επιτρέπουμε στην καρδιά να μείνει ανοιχτή ακόμη κι αν φοβάται,
κάθε φορά που οι κινήσεις μας αποκτούν ρυθμό και ροή,
δημιουργούμε σωματικά το πεδίο εκείνης της πίστης που κάνει δυνατά τα «αδύνατα».
Η νευροεπιστήμη το επιβεβαιώνει: το σώμα προηγείται του νοήματος.
Πρώτα νιώθεις ασφαλής στην πράξη — και μετά το μυαλό πείθεται ότι μπορεί.
Μικρά Πετάγματα, Μεγάλοι Ορίζοντες
Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τα πάντα από τη μια μέρα στην άλλη.
Αρκεί να αρχίσουμε με ένα μικρό πέταγμα κάθε μέρα.
- Μία κίνηση προς κάτι που μας φοβίζει.
- Μία ανάσα πιο βαθιά σε δύσκολη στιγμή.
- Μία στροφή της στάσης του σώματος προς άνοιγμα αντί για κλείσιμο.
Κάθε τέτοια μικρή πράξη λέει στο σώμα μας:
«Ναι, μπορώ να πετάξω. Ναι, είναι ασφαλές να υπάρχω με δύναμη.»
“Οι περιοριστικές πεποιθήσεις δεν ζουν μόνο στο νου. Εγγράφονται στο σώμα — ως μυϊκό κράτημα, ως postural pattern, ως μπλοκάρισμα αναπνοής.”
Άσκηση: Σαρωτική Σωματική Ανίχνευση (Body Scan)
- Θυμήσου την πεποίθηση “δεν μπορώ να…”.
- Που νιώθεις σφίξιμο / βάρος / ακινησία;
- Πώς αναπνέει το σώμα όταν φέρνεις την εικόνα;
- Τι αλλάζει αν φανταστείς ότι μπορείς;
Κι όπως η μέλισσα — χωρίς να το καταλαβαίνουμε — μια μέρα ξυπνάμε και πετάμε εκεί που άλλοτε τολμούσαμε μόνο να κοιτάμε.
Για στοχασμό:
→ Ποιο είναι το δικό σου σημερινό μικρό πέταγμα;
→ Ποια κίνηση, ποια λέξη, ποια πράξη θα γίνει ο δικός σου συμβολικός αέρας κάτω από τα φτερά σου;
“Η πίστη στον εαυτό
δεν είναι λέξη.
Είναι ρίγος στη σπονδυλική σου στήλη
όταν τολμάς να ανοίξεις τα φτερά.”
Mπορείς επίσης να παρακολουθήσεις το βίντεο μου στο YouTube:
