Η αίθουσα σιωπά.
Ο Superman στέκεται απέναντι στον Lex Luthor και η φωνή του σπάει τη σιωπή:
«Είμαι τόσο άνθρωπος όσο οποιοσδήποτε! Αγαπώ! Φοβάμαι! Κάθε πρωί ξυπνάω… βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο… κάνω λάθη συνέχεια! Αλλά αυτό είναι το να είσαι άνθρωπος! Και αυτή είναι η μεγαλύτερη μου δύναμη!»
— Superman (2025)
Αυτή η φράση, βγαλμένη από την καρδιά ενός υπερήρωα, ξεγυμνώνει μια αλήθεια που ξεχνάμε: η δύναμη δεν βρίσκεται στην τελειότητα αλλά στην αποδοχή της ατέλειάς μας. Και κανείς δεν το ξέρει καλύτερα από εκείνον θέτει τα πλαίσια και κατευθύνει τη θεραπευτική διαδικασία.
Πίσω από την στολή του υπερήρωα, υπάρχει μια αλήθεια πολύ απλή: ότι η δύναμη δεν είναι η τελειότητα, αλλά η ικανότητα να συνεχίζεις να προχωράς, ακόμη και όταν φοβάσαι ή αμφιβάλεις.
Αυτή η φράση από τον νέο Superman δεν αφορά μόνο τους υπερήρωες· αφορά κι εμάς, όσους ανήκουμε στον ψυχο-χώρο (όπως μια φίλη μου αποκαλεί τον τομέα μας) και στεκόμαστε στον ρόλο του θεραπευτή. Αν υπάρχει μια αλήθεια που αξίζει να ειπωθεί δυνατά, είναι πως κανένας θεραπευτής δεν είναι τέλειος. Κανείς δεν έχει λύσει όλα του τα θέματα. Κουβαλάμε όλοι ανεξαιρέτως τις ιστορίες μας, τις πληγές μας, και συνεχίζουμε να τις δουλεύουμε κάποτε καθόλου εύκολα, με τον ίδιο πόνο, που μπορεί να κουβαλούν και οι θεραπευόμενοι μας. Και ακριβώς γι’ αυτό μπορούμε να σταθούμε δίπλα σε αυτούς— όχι ως αυθεντίες αλλά ως συνοδοιπόροι σε μια διαδρομή γεμάτη αναζήτηση και φορτισμένη με την θέληση για θεραπεία.
Ο θεραπευτής δεν είναι άτρωτος
Ο μύθος του «τέλειου θεραπευτή», που έχει λύσει όλα του τα θέματα, είναι απλώς ένας μύθος. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ανθρώπινη, πιο ωμή. Ένας θεραπευτής κουβαλάει τα δικά του τραύματα, τις δικές του πληγές και συνεχίζει να δουλεύει πάνω τους. Όχι για να τις εξαφανίσει, αλλά για να μάθει να ζει μαζί τους, χωρίς να επιτρέπει να τον καθορίζουν.
Η αυθεντικότητα ως θεραπευτική δύναμη
Η θεραπεία δεν απαιτεί έναν άψογο οδηγό· απαιτεί έναν συνοδοιπόρο που γνωρίζει καλά τη διαδρομή. Η αυθεντικότητα ενός θεραπευτή ο οποίος αποδέχεται τις δικές του ατέλειες δημιουργεί έναν χώρο ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Μέσα σε αυτόν τον χώρο, ο θεραπευόμενος μαθαίνει ότι δεν χρειάζεται να είναι τέλειος για να αλλάξει, απλά χρειάζεται να αναγνωρίσει, να εμπιστευτεί και να ανοικτεί.
Η θεραπευτική σχέση χτίζεται στην αυθεντικότητα
Η εικόνα του «άτρωτου» θεραπευτή, της αυθεντείας, που έχει απαντήσεις για όλα ενώ δεν διακατέχεται από κανένα προσωπικό δίλημμα, είναι απλά ένας μύθος. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη, αφού ένας θεραπευτής εξακολουθεί να μαθαίνει, να αναμετριέται διαρκώς με τον εαυτό του, να επεξεργάζεται τις δικές του πληγές ή ακόμη να παλεύει με τα δικά του τέρατα. Η αληθινή υπερδύναμη του, βρίσκεται στο να αναγνωρίζει πότε τα προσωπικά του θέματα παρεμβαίνουν και να δουλεύει με αυτά, ώστε να είναι πλήρως παρών και σε αρμονία για τον θεραπευόμενο.
Η αυθεντικότητα δεν προϋποθέτει τελειότητα, προϋποθέτει ειλικρίνεια. Όταν ένας θεραπευτής αποδέχεται τη δική του ατέλεια, δημιουργεί ένα χώρο ασφάλειας: δίνει την άδεια και στον θεραπευόμενο να είναι ατελής, ανθρώπινος, αληθινός. Άλλωστε μόνο όταν του δώσει το δικαίωμα να αγκαλιάσει και να αποδεχθεί της ατέλειες του, μπορεί να τον πάρει από το χέρι και να τον οδηγήσει τον δρόμο της θεραπευτικής διαδικασίας.
Η δύναμη της συνεχούς εργασίας με τον εαυτό
Ένας θεραπευτής που τολμά να παραμείνει άνθρωπος —να αγαπά, να φοβάται και να συνεχίζει να προχωρά— είναι εκείνος που μπορεί να στηρίξει και την αλλαγή του άλλου. Δεν χρειάζεται να έχει «ξεπεράσει» τα πάντα· χρειάζεται να διατηρεί τη δέσμευση να δουλεύει τον εαυτό του. Αυτή η ταπεινότητα γίνεται γέφυρα κατανόησης και βαθύτερης σύνδεσης.
Η θεραπεία είναι κοινό ταξίδι. Δεν είναι διόρθωση του άλλου, αλλά χώρος όπου οι ατέλειες δεν κρύβονται, αλλά φωτίζονται και μεταμορφώνονται. Το λάθος γίνεται μάθημα, και η ανθρώπινη εμπειρία — εργαλείο ενσυναίσθησης.
Η ουλή ως σημάδι ανθεκτικότητας
Η θεραπεία μοιάζει με πληγή που κλείνει κυκλικά, αργά, στρώμα στρώμα. Κάποτε επανερχόμαστε στο ιδιο σημείο, αλλά πιο μέσα στον κύκλο της πληγής, πιο κοντά στην επούλωση. Και μετά, πάντα θα υπάρχει μια ουλή — όχι για να θυμίζει τον πόνο, αλλά για να υπενθυμίζει την ανθεκτικότητα και την πορεία που διανύθηκε. Η ουλή γίνεται σημάδι δύναμης, όχι αδυναμίας.
Γιατί η ανθρωπιά είναι η μεγαλύτερη υπέρδύναμη
Όπως λέει ο Superman: «Αυτό είναι το να είσαι άνθρωπος. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη μου δύναμη.» Η δύναμη δεν βρίσκεται στην αλάνθαστη τελειότητα, αλλά στην ικανότητά μας να συνεχίζουμε να προχωράμε, ακόμη κι όταν φοβόμαστε ή αμφιβάλλουμε.
Η αποδοχή της ατέλειας δεν είναι περιορισμός· είναι η πηγή της αυθεντικής σύνδεσης και της αλλαγής. Ο θεραπευτής που συνεχίζει να μαθαίνει και να δουλεύει με τον εαυτό του γίνεται γέφυρα — όχι γιατί έχει όλες τις απαντήσεις, αλλά γιατί τολμά να περπατήσει τον δρόμο μαζί σου.
Αυτό το μήνυμα αντηχεί στον πυρήνα της θεραπευτικής δουλειάς: η αποδοχή της ανθρώπινης φύσης δεν είναι αδυναμία, αλλά η βάση κάθε θεραπευτικής σχέσης. Ο θεραπευτής που γνωρίζει την ατέλεια του και συνεχίζει να μαθαίνει γίνεται αληθινός συνοδοιπόρος — όχι γιατί έχει όλες τις απαντήσεις, αλλά γιατί τολμά να βαδίσει στο μονοπάτι μαζί σου.
Η θεραπεία δεν απαιτεί τελειότητα. Απαιτεί αυθεντικότητα.
Παρακολούθησε το βίντεο μου:
