Μια φορά κι έναν καιρό — σε μια πόλη σαν τη δική μας, με ήχους φρενών και βραδινά φώτα που θολώνουν το βλέμμα — ζούσε μια γυναίκα που κάθε πρωί έπλενε τα δόντια της με τα φώτα σβηστά.
Όχι γιατί δεν έβλεπε. Αλλά γιατί δεν ήθελε να δει.
Δούλευε σκληρά.
Ήταν σωστή.
Ήταν καλή.
Έκανε λίστες, σταυρωνόταν για τους άλλους, έλεγε «ναι» με ήρεμη φωνή και «όχι» μόνο όταν δεν άντεχε άλλο.
Ήξερε πώς να δείχνει δυνατή, και ήξερε να εξαφανίζεται αθόρυβα από τα δικά της θέλω.
Δεν μιλούσε για κούραση — γιατί, ποιος δεν είναι κουρασμένος;
Δεν μιλούσε για φόβο — γιατί, τι νόημα έχει; Και σίγουρα δεν μιλούσε για πόνο — γιατί, ποιος θα καταλάβει;
Κάθε πρωί έπλενε τα δόντια της με τα φώτα σβηστά. Για να μην αντικρίσει τα μάτια της. Για να μην δει εκείνο το βλέμμα που έλεγε:
“Ξέρεις ότι κλέβεις από εσένα, έτσι; Ξέρεις ότι εσύ το κάνεις αυτό σε εσένα.”
Μια μέρα, ξημέρωσε Κυριακή. Και, χωρίς λόγο, άναψε το φως. Ίσως επειδή είχε λίγο χρόνο. Ίσως επειδή δεν άντεχε άλλο το σκοτάδι. Ίσως γιατί το σώμα της, με μια σοφία αρχέγονη, έκανε κίνηση πριν προλάβει ο νους να πει «μη».
Και τότε είδε.
Είδε εκείνο το πρόσωπο. Όχι κουρασμένο — αλλά παρατημένο. Όχι γυμνό — αλλά αφημένο. Είδε στα μάτια της μια θλίψη ήσυχη, που έμοιαζε με βρύση που στάζει εδώ και χρόνια, και κανείς δεν σηκώνεται να τη φτιάξει.
Δεν ξέσπασε. Δεν φώναξε. Δεν κατηγόρησε κανέναν.
Απλώς είπε, σχεδόν ψιθυριστά:
«Σου υπόσχομαι να σταματήσω να σου κλέβω.»
Και κάπως έτσι, χωρίς μουσικές, χωρίς applause, ξεκίνησε να ανακτά την περιουσία της: τον χρόνο της, τη χαρά της, τη φροντίδα της, τη ζωή της.
Και κάθε πρωί, από τότε, άναβε το φως.
Τι Είναι το Αυτοσαμποτάζ;
Το αυτοσαμποτάζ δεν φωνάζει. Δεν φοράει πινακίδα. Δεν λέει: «Γεια σου, ήρθα να σε κρατήσω πίσω.»
Αντίθετα, συχνά εμφανίζεται σαν σύνεση, σαν ρεαλισμός, σαν “μη ρίσκαρεις τώρα”, σαν “δεν είναι ακόμα η ώρα”.
Στην πραγματικότητα, είναι ένας εσωτερικός μηχανισμός που ενεργοποιείται όταν πάμε να αγγίξουμε το κατιτίς «παραπάνω» — περισσότερη χαρά, περισσότερη έκφραση, περισσότερη αλήθεια, περισσότερη ελευθερία.
Και τότε κάτι μέσα μας —μια φωνή, ένα σφίξιμο, μια σκέψη– μας τραβά πίσω.
Σαν να λέει: «Μείνε εκεί που είσαι. Κράτα το μικρό και ασφαλές μεγεθός σου. Μήν ζητάς κάτι περισσότερο. Είσαι πιο ασφαλής έτσι.»
Τι Κλέβουμε από τον Εαυτό μας Χωρίς να το Καταλαβαίνουμε;
Το αυτοσαμποτάζ δεν είναι μόνο τα μεγάλα, εντυπωσιακά πισωγυρίσματα. Είναι κυρίως οι μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες κλοπές — αυτές που επαναλαμβάνονται και μας στραγγίζουν αθόρυβα.
| Μορφή αυτοσαμποτάζ | Τι κλέβεις |
|---|---|
| Αναβάλλεις το ραντεβού με τον εαυτό σου | Χρόνο |
| Δεν τρως καλά, δεν κοιμάσαι επαρκώς | Φροντίδα |
| Δεν θέτεις όρια στις σχέσεις σου | Αυτοσεβασμό |
| Παραμένεις σε ένα περιβάλλον που σε μικραίνει | Ελευθερία |
| Αμφισβητείς διαρκώς τις ικανότητές σου | Αυτοπεποίθηση |
| Ζητάς άδεια για να υπάρξεις | Ψυχική κυριαρχία |
| Πνίγεις την αλήθεια σου για να μην ταράξεις τα νερά | Αυθεντικότητα |
Το πιο ύπουλο; Δεν το καταλαβαίνεις την ώρα που συμβαίνει. Το νιώθεις πολύ αργότερα, όταν έχει στεγνώσει η χαρά χωρίς προφανή λόγο.
Θέλεις να συνεχίσεις με αυτό το μοτίβο, να κλέβεις καθημερινά τον χρόνο σου, την αυτοφροντίδα σου, τον αυτοσεβασμό σου, την ελευθερία σου, την αυτοπεποίθηση σου, την ψυχική κυριαρχία και την αυθεντικότητα σού;
Γιατί Το Κάνουμε;
Το αυτοσαμποτάζ δεν είναι ανοησία. Είναι μηχανισμός προστασίας που γεννήθηκε από παλιά, όταν το να εκφραστούμε, να διεκδικήσουμε, να φανούμε, ισοδυναμούσε με απόρριψη, εγκατάλειψη ή τιμωρία.
Είναι το τραύμα που σε μαθαίνει να προστατεύεσαι λέγοντας ψέματα στον εαυτό του.
«Αν δεν μιλήσω, δεν θα με απορρίψουν.»
«Αν δεν προσπαθήσω, δεν θα αποτύχω.»
«Αν δεν νιώσω πολύ, δεν θα πονέσω.»
Και κάπως έτσι, η άρνηση γίνεται συνήθεια, και η επιβίωση γίνεται τρόπος ζωής.
Τι Μπορεί να Γίνει;
Η αλλαγή δεν ξεκινά με επανάσταση. Ξεκινά με συνειδητοποίηση. Με εκείνη τη στιγμή που ανοίγεις το φως, όπως η κοπέλα στην ιστορία μας και τολμάς να αντικρίσεις την αλήθεια σου.
Τρία βήματα που ξεκλειδώνουν το μοτίβο:
- Παρατήρησε:
Τι αποφεύγεις; Πού αναβάλλεις; Πότε μικραίνεις τον εαυτό σου; - Αναγνώρισε:
Τι προσπαθεί να προστατεύσει αυτό το μοτίβο; Ποια παλιά ανάγκη επαναλαμβάνεται; - Επίλεξε συνειδητά:
Την επόμενη φορά, κάνε κάτι μικρό διαφορετικό.
Πες ένα μικρό «όχι».
Φρόντισε κάτι δικό σου.
Δώσε σου χώρο.
Ανάψε το φως.
Ερωτήσεις Ενσυνειδητότητας:
Μπορείς να ρωτήσεις τον εαυτό σου αυτές τις ερωτήσεις, ώστε να αποκτήσεις επίγνωση του πού βρίσκεσαι:
- Τι κλέβω από τον εαυτό μου αυτή την περίοδο της ζωής μου;
- Ποια φωνή μέσα μου με κρατά πίσω;
- Τι θα άλλαζε στη ζωή μου αν κάθε πρωί άναβα το φως;
Απλά να θυμάσαι:
Το αυτοσαμποτάζ δεν είναι αδυναμία.
Είναι ένα παλιό, σχεδόν αρχαϊκό σύστημα προστασίας.
Ένα πρόγραμμα που ενεργοποιήθηκε στην παιδική σου ηλικία, όταν ένιωθες έκθεση και ευαλωτότητα.
Όταν δεν είχες άλλη επιλογή απ’ το να μειώσεις τη φωνή σου για να σε αγαπούν,
να καταπιείς τα «όχι» για να σε κρατήσουν κοντά,
να εξαφανίσεις τις ανάγκες σου για να νιώσεις ασφαλής.
Ήταν μια στρατηγική επιβίωσης.
Και για ένα διάστημα — σε έσωσε.
Σε κράτησε στα πόδια σου.
Σε έκανε «καλό/η».
Σε έκανε αποδεκτό/η.
Σε προστάτεψε από το να συντριβείς.
Αλλά τώρα…
Έχεις δύναμη.
Έχεις επίγνωση.
Έχεις επιλογή.
Και ήρθε η ώρα.
Όχι για ηρωισμούς.
Όχι για κραυγές.
Αλλά για ένα σιωπηλό, βαθύ, αμετάκλητο “αρκετά”.
Ήρθε η ώρα να πάρεις πίσω ό,τι σου ανήκει:
- Τη ζωή σου — με τα χρώματα και τα όρια που εσύ επιλέγεις.
- Το φως σου — που δεν χρειάζεται να αποδειχθεί, απλώς να ακουστεί.
- Την αλήθεια σου — ολόκληρη, άγρια, τρυφερή, δική σου.
Γιατί δεν γεννήθηκες για να μειώνεσαι.
Γεννήθηκες για να αναπτυχθείς.
Για να σταθείς στο κέντρο του εαυτού σου.
Και να πεις: «Εδώ είμαι. Και δεν θα με εγκαταλείψω ξανά.»
Μπορείς επίσης από εδώ να παρακολουθήσεις το βίντεο μου:
