Ο Οκτώβριος του Πένθους και του Φωτός: Στη Μνήμη των Αγέννητων Παιδιών
Υπάρχουν παιδιά που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν.
Παιδιά που δεν είχαν ποτέ ημερομηνία γέννησης, που δεν κράτησες ποτέ στην αγκαλιά σου, κι όμως τα κουβαλάς μέσα σου. Είναι τα αγέννητα παιδιά, αυτά που μένουν στη σιωπή. Ίσως γιατί έμειναν κάπου στο ενδιάμεσο, δεν απέκτησαν ποτέ υπόσταση και το ενδιάμεσο… τρομάζει.
Πριν από έντεκα χρόνια, βίωσα κι εγώ μια τέτοια απώλεια… μια εξωμήτρια κύηση. Μια εγκυμοσύνη που ξεκίνησε αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να ολοκληρωθεί. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει σιωπηλά, πενθώντας κάτι που δεν πρόλαβε να γίνει ζωή. Δεν υπήρξε ποτέ κούνια, δεν υπήρξαν παιχνίδια, δεν υπήρξε φωτογραφία. Μόνο μια σιωπή γεμάτη δάκρυα και κανένας που να πορεί να καταλάβει…
Τότε ο γιος μου ήταν τριών χρονών. Εκείνος έγινε η παρηγοριά μου. Το μικρό του χέρι, η αγκαλιά του, το γέλιο του, με κράτησαν όρθια. Ήταν η απόδειξη ότι η ζωή συνεχίζεται, ακόμα κι όταν ένα κομμάτι της σβήνει τόσο άδοξα.
Μέχρι και σήμερα, όταν συναντώ παιδιά που θα ήταν στην ηλικία που θα ήταν το δικό μου, η καρδιά μου σκιρτά. Ένα βλέμμα, μια σχολική τσάντα, μια φωνή στην παιδική χαρά, ξυπνούν μέσα μου την ανάμνηση του παιδιού που δεν ήρθε ποτέ. Δεν είναι εμμονή, είναι μνήμη. Ένα “παράλληλο μονοπάτι” που δεν ακολούθησα. Άραγε πώς θα ήταν άν…
Δεν ξαναδοκίμασα ποτέ να αποκτήσω άλλο παιδί. Ίσως από φόβο, ίσως από σεβασμό σε αυτό που έχασα, ίσως γιατί ένιωσα ότι έπρεπε να στραφώ ολοκληρωτικά στον γιο μου. Και σήμερα, τον καμαρώνω. Είναι ο καθρέφτης της δύναμής μου και η ζωντανή απόδειξη πως, παρά τον πόνο, η ζωή προχωράει.
Το πένθος για ένα αγέννητο παιδί είναι ένα σιωπηλό πένθος. Δεν συνοδεύεται από τελετές, δεν έχει συλλυπητήρια με τον ίδιο τρόπο. Συχνά η κοινωνία δεν το αναγνωρίζει, κι όμως είναι υπαρκτό. Είναι απώλεια. Είναι τραύμα. Είναι μια αγάπη που δεν πρόλαβε να εκφραστεί.
Σήμερα ξέρω πως αυτό το παιδί ζει μέσα μου σαν μνήμη, σαν παρουσία. Όχι για να με κρατά πίσω, αλλά για να με θυμίζει ότι η αγάπη που έδωσα, ακόμη κι αν δεν βρήκε σώμα να κατοικήσει, είναι αληθινή.
Οκτώβριος – Μήνας Μνήμης
Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας που μας υπενθυμίζει να κρατάμε χώρο και σε όσα δεν ειπώθηκαν.
Χώρο για τα παιδιά που δεν ήρθαν, για τις μητέρες που έκλαψαν σιωπηλά, για τα σώματα που θυμούνται και τις ψυχές που συνεχίζουν.
Αν έχεις κι εσύ βιώσει μια τέτοια απώλεια, κράτα ένα λεπτό για σένα.
Μείνε με τη σιωπή σου, με τη μνήμη, με τη συγκίνηση.
Δεν είσαι μόνη.
📌 Κράτησε αυτό το άρθρο. Μοιράσου το με κάποιον που χρειάζεται να το ακούσει.
Και αν νιώθεις έτοιμη, γράψε στα σχόλια πώς βίωσες εσύ το δικό σου “ανείπωτο”.
Δες περισσότερα στο bio — theroadtohappiness.gr
