Πώς καταντήσαμε, πραγματικά, να απομακρυνθούμε τόσο πολύ;
Μια καρδούλα στα social πλέον μοιάζει με γνέψιμο.
Ένα like, αντικαθιστά ένα βλέμμα.
Ένα emoji, να αντικαθιστά την αφή.
Ζούμε πλέον σε μια εποχή όπου η σύνδεση έχει αποκτήσει άλλο νόημα, έχει γίνει γρήγορη, εύκολη, άμεση. Όμως η ουσία της σχέσης χάνεται μέσα στην ταχύτητα και τα σύμβολα. Γίνεται απλή, επιφανειακή, τυποποιημένη και άγευστη, κάτι σαν το fast food. Είναι σαν να τρώμε τροφή που γεμίζει το στομάχι αλλά δεν θρέφει το σώμα. Μας κρατά όρθιους, αλλά μας αφήνει πεινασμένους για κάτι βαθύτερο γιατί όντως η ουσία απουσιάζει.
Και δεν είναι μόνο η απόσταση που έχει το ένας από τον άλλο. Είναι και η απόσταση από τον ίδιο μας τον εαυτό. Η επαφή με το είναι και τα θέλω μας δυσχαιραίνεται, δεν υπάρχει η επίγνωση του “εδώ και τώρα”. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν επίγνωση της πραγματικότητας τους, την πραγματικής πραγματικότητας και όχι της εικονικής. Όσο περισσότερο στηρίζουμε την αξία μας σε «καρδούλες», τόσο λογότερο μπορούμε να ακούσουμε τον εσωτερικό μας παλμό.
Η κοινωνιολογική διάσταση
Η νέα τάση της κοινωνία μας είναι η μέτρηση της αξίας μέσα από τους αριθμούς: followers, likes, views. Αυτό δημιουργεί μια νέα μορφή κοινωνικής ιεραρχίας, όπου το «φαίνεσθαι» υπερτερεί του «είναι». Έτσι, οι σχέσεις γίνονται προϊόντα κατανάλωσης: η φιλία, η αγάπη, η αναγνώριση μπαίνουν στο ίδιο καλάθι με την εικόνα και την αυτοπροβολή.
Αντί να εξελιχθούμε σε όντα πιο συνειδητά, τείνουμε να απορροφόμαστε σε μια κουλτούρα που δίνει περισσότερη σημασία στο πώς δείχνουμε, παρά στο πώς νιώθουμε. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, αλλά προκείπτει ως αποτέλεσμα μιας κοινωνικής δυναμικής η οποία μας ωθεί να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως «προφίλ» και όχι ως πρόσωπα.
Η πρόταση
Η πρότασή μας είναι απλή αλλά απαιτητική: επιστροφή στο σώμα και στην πραγματική επαφή και δεν χρειάζονται πολλά!
Απλά, να ξαναβρούμε το βλέμμα που ζεσταίνει, το άγγιγμα που γειώνει, τη σιωπή που ενώνει.
Να μάθουμε ξανά να συνυπάρχουμε όχι με βάση το τι φαίνεται αλλά με βάση το τι βιώνεται.
Γιατί η πραγματική εξέλιξη δεν βρίσκεται στην ταχύτητα της επικοινωνίας, αλλά στη ζεστασιά της.
Όχι στο «πόσοι με είδαν», αλλά στο «ποιος με ένιωσε».
Κι αυτό είναι κάτι που κανένα social δεν θα αντικαταστήσει ποτέ.
Στοχασμός για σένα:
Ποια στιγμή αληθινής επαφής θυμάσαι πιο έντονα στη ζωή σου;
Κι αν την ξαναζούσες σήμερα, πώς θα άλλαζε η μέρα σου;
Αν θες παρακολούθησε το βίντεο μου:
