Είναι εντάξει να σταματήσεις. Είναι εντάξει να μη θες να “παράγεις”.
Είναι ευλογημένο το να αποσύρεσαι από τη φθορά της καθημερινότητας για να θυμηθείς πώς είναι να αναπνέεις.
Κάπου ανάμεσα σε προθεσμίες, υποχρεώσεις και όλες τις προσπάθειες βελτιώσης, ξεχνάμε το απλό: πως και το σώμα και η ψυχή χρειάζονται διάλειμμα. Όχι απ’ τη ζωή, αλλά από τον αγώνα να ελέγξουμε την ίδια τη ζωή. Διακοπές δεν σημαίνει «ξεφεύγω» — σημαίνει επιστρέφω στην ουσία αυτού που ονομάζουμε ζωή.
Η Πολυτέλεια του Να Μην Κάνεις Τίποτα
Μαθαίνουμε καθημερινά να είμαστε διαρκώς σε κίνηση: «κάνε, προχώρα, απόδειξε». Αυτός είναι ο καθημερινός ρυθμός και η οποιδήποτε απόσταση από αυτή τη φρενίτιδα, μας φορτώνει με τύψεις, γι’ αυτό και η ακινησία μας τρομάζει. Κι όμως, στην ακινησία, στην χαλάρωση, στην ξεκούραση, συμβαίνουν τα πιο μεγάλα ξεκαθαρίσματα. Το σύστημα ηρεμεί, οι στροφές πέφτουν, και ξαφνικά ξανακούς τη φωνή μέσα σου, που λόγω των διαρκών υποχρεώσεων αδυνατούσες να ακούσεις.
Το να κακομαθαίνεις τον εαυτό σου με ξεκούραση, απλά με ένα πρωινό χωρίς πρόγραμμα, απολαμβάνοντας μια θέα που απλώς υπάρχει — δεν αποτελεί αδυναμία. Είναι αυτό-φροντίδα. Είναι ψυχοσωματική θεραπεία με το πιο φυσικό, ανώδινο και οικονομικό μέσο: τον χρόνο.
Ο Ήλιος ως Εργαλείο Ψυχοθεραπείας
Το φως που χαϊδεύει την επιδερμίδα σου, χωρίς να σε ρωτά τι στόχους έχεις πιάσει σήμερα. Το κύμα που απλά πηγαινοέρχεται και σου σιγοτραγουδά, σου θυμίζει πως όλα είναι ρυθμός — ακόμα και η θλίψη, ακόμα και το άγχος. Στις διακοπές, χωρίς να το συνειδητοποιείς αυτόματα, ρυθμίζεις το νευρικό σου σύστημα, γειώνεσαι κανεις δηλαδή αυτό που στην σωματική ψυχοθεραπεία ονομάζουμε grounding. Έτσι κατα κάποιο τρόπο, όπως και σε μια θεραπεία, επανασυνδέεσαι με το σώμα που τόσο παραμελείς όταν η ρουτίνα σε αναλώνει.
Ανάγκη ή Πολυτέλεια;
Η ανάπαυση, στις μέρες μας με τους φρενήρεις ρυθμούς, έχει στιγματιστεί ως τεμπελιά. Μα η σιωπή, η απραξία, η ελαφρότητα δεν είναι εχθροί της ανάπτυξης, αλλά αντίθετα είναι η βάση της. Αν δε μάθεις να σταματάς, δεν θα πας μακριά, απλά θα καείς και θα καταρρεύσεις στη διαδρομή.
Άρα ναι, μπορείς και χρειάζεται κάποτε να κακομαθαίνεις τον εαυτό σου. Όχι με καταναλωτικά ξεσπάσματα, αλλά με πράξεις εσωτερικής γενναιοδωρίας.
Η Απόσυρση ως Πράξη Αγάπης
Διακοπές δεν είναι μόνο η τοποθεσία. Είναι το δικαίωμα στην ανάσα. Είναι μια μικρή επανάσταση ενάντια στην υπερεργασία. Είναι μια πρόβα για μια ζωή με περισσότερο νόημα και λιγότερη βιασύνη.
Και τελικά, είναι ένας τρόπος να πεις στον εαυτό σου:
«Σε βλέπω. Σου αξίζει. Αναπαύσου. Είσαι αρκετός/ή ακόμη κι όταν δεν κάνεις τίποτα.»
Οι Δικές μας Μικρές Διακοπές: Μαμά και Γιος
Κάθε καλοκαίρι, εγώ και ο Αντώνης μου, ο μοναχογιός μου, φτιάχνουμε τις δικές μας «μίνι διακοπές». Δεν κυνηγάμε την τελειότητα, δεν ακολουθούμε μόδες. Το μόνο που αναζητούμε είναι ο χρόνος μαζί. Ένα πικνίκ στο πάρκο, μια μέρα σε μια μικρή παραλία, μια νύχτα με ταινίες και σνακ. Είναι οι στιγμές που δεν χρειάζονται φωτογραφίες — γιατί αποτυπώνονται μέσα μας.
Μέσα σε αυτές τις μέρες, εγώ δεν είμαι απλώς μητέρα. Είμαι σύντροφος ζωής για τον γιο μου. Είμαι παρούσα, διαθέσιμη, ήρεμη. Κι εκείνος με κοιτάζει με εκείνο το βλέμμα που λέει: «Εδώ είσαι, σε νιώθω».
Οι δικές μας μίνι διακοπές:
Δεν Είναι οι Διακοπές, Είναι η Πρόθεση
Δεν έχει σημασία πού θα πας. Σημασία έχει τι φέρνεις μαζί σου και τι αφήνεις πίσω.
Οι διακοπές γίνονται θεραπευτικές όταν:
- Σου επιτρέπεις να ξεκουραστείς χωρίς ενοχές.
- Αποσυνδέεσαι από τον ψηφιακό βομβαρδισμό και επανασυνδέεσαι με την πραγματική ζωή.
- Θυμάσαι πως η αγάπη δεν χρειάζεται χρήματα, αλλά χρόνο, αγκαλιά, παρουσία.
- Βλέπεις το παιδί σου σαν ψυχή, όχι ως ευθύνη.
Μικρές Ιδέες για Προσιτές, Θεραπευτικές Αποδράσεις
- Μια μονοήμερη εκδρομή στη φύση, με απλά φαγητά και καθόλου κινητά.
- Βραδινή βόλτα στην παραλία με βουτιές κάτω από τα αστέρια.
- Οικογενειακό βράδυ χωρίς οθόνες, με μουσική, χορό ή παιχνίδια.
- Αγκαλιές χωρίς ρολόι και μια βόλτα που δεν έχει προορισμό.
Η Ευτυχία Κρύβεται στην Απλότητα
Δεν χρειάζεται να περιμένεις «καλύτερες μέρες» ή «περισσότερα χρήματα» για να ξεκουραστείς.
Αυτό που χρειάζεσαι είναι παρουσία, προθυμία και ένα βήμα πίσω.
Γιατί όταν απομακρυνθείς, έστω και λίγο, από το «πρέπει», βλέπεις ξανά καθαρά το «ποιος είμαι» και «τι έχει αξία για μένα».
Κι εκεί — στη ρίζα αυτής της απλότητας — γεννιέται ξανά η σύνδεση.
Με το παιδί σου.
Με τον εαυτό σου.
Με τη ζωή.
Ένα υστερόγραφο από καρδιάς
Αν νιώθεις ότι πνίγεσαι, μην περιμένεις την τέλεια ευκαιρία για να πάρεις ανάσα. Δημιούργησέ την. Πήγαινε δίπλα, όχι μακριά. Μείνε απλός, όχι λιγότερος και δώσε αγάπη, καθαρή αγάπη σε αυτούς που αγαπάς.
Και θυμήσου: Δεν κάνουμε διακοπές για να ξεχάσουμε τη ζωή. Τις κάνουμε για να τη θυμηθούμε.
Για δές κι αυτή τη μικρή συμβουλή:
