Υπάρχουν σχέσεις που μοιάζουν με σύνδεση, και σχέσεις που μοιάζουν με μια παρτίδα σκάκι, που ίσως και να μξην επέλεξες να παίξεις.
Σαν κάτι που πρέπει να κερδίσεις, κάτι που πρέπει να αποδείξεις, αλλά πολλές φορές να μην ξέρεις τί είναι αυτό.
Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβεις, βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε ένα παιχνίδι εξουσίας, μια αέναη προσπάθεια να αποδείξεις πράγματα που πολλλές φορές είναι αυτονόητα.
Δεν φορά πάντα τη μάσκα της εξουσίας.
Μπορεί να φορά πρόσωπο τρυφερότητας, φροντίδας, ακόμη και αγάπης.
Αλλά κατά βάθος υπάρχει ο έλεγχος:
κάποιος που αποφασίζει, κάποιος έχει το πάνω χέρι, κάποιος που «ξέρει καλύτερα».
Κι εσύ, για να μείνεις στη σχέση, μαθαίνεις να παίζεις ή τουλάχιστον προσπαθείς.
Το παιχνίδι που παίζεται σιωπηλά
Δεν χρειάζονται φωνές ούτε ξεκάθαρες συγκρούσεις.
Αρκεί μια παγωμένη σιωπή, ένα ειρωνικό βλέμμα, μια ενοχική φράση:
«Εγώ για το καλό σου το λέω…»
«Και τι θα έκανες χωρίς εμένα;»
«Πάλι τα ίδια…»
Μπορεί να είσαι εσύ που το δέχεσαι,
ή εσύ που —χωρίς να το θέλεις— το κάνεις και σε άλλους.
Απλά δέχεσαι γιατί πιστεύεις πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Όταν το σώμα έχει μάθει από παλιά να αντιδρά με φόβο ή υποταγή,
η δυναμική αυτή φαίνεται φυσική.
Κι όμως, βαθιά μέσα σου, το σώμα «σφίγγεται» — ένας κόμπος στο στομάχι, μια ανάσα που δεν βρίσκει χώρο, ώμοι που βαραίνουν και κυρτώνουν, τόσο… που δυσκολεύεσαι να αναπνέυσεις. Ασφυκτυάς…
Κάθε παιχνίδι θέλει δύο
Δεν κρατά για πάντα.
Η παρτίδα υπάρχει μόνο όσο εσύ συνεχίζεις να παίζεις.
Όσο ενεργοποιούνται οι ίδιες αυτόματες αντιδράσεις: ενοχή, άμυνα, απολογητικότητα, θυμός.
Όσο προσπαθείς να πείσεις, να εξηγήσεις, να αποδείξεις.
Κι έρχεται η στιγμή που κάτι μέσα σου κουράζεται.
Το σώμα σου λέει «φτάνει».
Η καρδιά σου δεν θέλει να σπαταλά άλλο ενέργεια.
Όχι από θυμό,
αλλά από ωριμότητα πλέον. Από βαθιά συνειδητοποίηση. Από την ανάγκη να επιστρέψεις στον εαυτό σου.
Και τότε, αποσύρεσαι. Ψυχικά, ενεργειακά, σωματικά.
Τι συμβαίνει τότε;
Το παιχνίδι σταματά.
Η δύναμη του άλλου πέφτει, γιατί δεν έχει πια πού να στηριχτεί.
Κι εσύ στέκεσαι — ίσως για πρώτη φορά — στο κέντρο σου.
Με σταθερά πέλματα στο έδαφος, ανάσα που γεμίζει το στήθος,
και μια νέα αίσθηση ελευθερίας.
Δεν προσπαθείς να εξηγήσεις.
Δεν μπαίνεις να νικήσεις.
Απλώς, δεν συμμετέχεις πια στο ίδιο μοτίβο.
Κι αυτό είναι μια πιο ριζική ανατροπή απ’ όσο νομίζεις.
Δεν είναι εύκολο
Θέλει θάρρος να σταματήσεις να παίζεις.
Θέλει να έχεις πενθήσει την εικόνα του άλλου.
Να έχεις αναγνωρίσει τι ανέχτηκες, τι συντήρησες, τι σου στοίχισε.
Να αντέξεις τον «κενό χώρο» που αφήνει η αποχώρηση.
Μα εκεί μέσα, ανθίζει η δική σου αλήθεια.
Κι έτσι, δεν είσαι πια πιόνι στο παιχνίδι κανενός.
Είσαι άνθρωπος που επιλέγει, που ορίζει, που σχετίζεται χωρίς φόβο και χωρίς την ανάγκη να σωθεί.
Αν κάτι σ’ αυτό σε αγγίζει, κράτησέ το.
Κι αν χρειάζεσαι συνοδοιπόρο για να βγεις από τέτοια παιχνίδια,
θυμήσου: υπάρχει άλλος τρόπος να σχετίζεσαι.
Με λιγότερο φόβο, περισσότερη αλήθεια — και σώμα που αναπνέει ελεύθερα.
Παρακολούθησε το βίντεο μου, είμαι σίγουρη ότι θα σε αγγίξει:
